Wiosną 1940 roku na osobiste polecenie generała „Grota” Roweckiego major Mieczysław Chyżyński ps. „Pełka” powołał grupę pracowników PWPW pod dowództwem ppor. Czesława Lecha ps. „Biały” o konspiracyjnej nazwie PWB/17, która produkowała banknoty i inne dokumenty na potrzeby Armii Krajowej oraz sabotowała działalność niemieckiego zarządu Wytwórni. Przystępujący do tej grupy pracownicy Wytwórni składali przysięgę na Krzyż, który wyniesiony z Powstania Warszawskiego przez żonę Czesława Lecha był pieczołowicie przechowywany w rodzinie porucznika „Białego”. Pod koniec 1942 r. z powodu wzrastającego niebezpieczeństwa dekonspiracji akcja ta została wstrzymana, jednakże w ciągu 2 lat dostarczono na potrzeby Armii Krajowej kilkanaście milionów złotych. Rozkazem Komendanta Głównego AK z dnia 30 grudnia 1942 r. 11 osób otrzymało Złote Krzyże Zasługi z Mieczami, a 17 osób otrzymało Srebrne Krzyże Zasługi z Mieczami.

W czasie Powstania Warszawskiego jako samodzielny oddział bojowy PWB/17/S 2 sierpnia 1944 roku, wspomagana przez oddziały AK atakujące z zewnątrz, opanowała gmach PWPW S.A. Przez 27 dni gmach PWPW S.A. był jednym z głównych punktów oporu powstańczej Starówki. Pod ostrzałem z ziemi i powietrza - obok PWB/17/S - broniła Wytwórni od 10 sierpnia kompania „Osa”, od 21 sierpnia główny ciężar obrony przejęło zgrupowanie AK „Leśnik”, zaś na ostatnią dobę obrony dołączył pluton „Sarmak” – łącznie ponad 600 osób. Załoga powstańczej Wytwórni broniła się do 28 sierpnia 1944 r. Podczas ewakuacji zginął m.in. por. „Biały”, który dowodził resztką grupy PWB/17/S. W podziemiach Wytwórni, w zorganizowanym tam szpitalu polowym, pozostało ok. 30 ciężko rannych powstańców, z opiekującą się nimi dr Hanną Petrynowską - „Raną”. Zostali oni w bestialski sposób zamordowani przez wkraczające oddziały niemieckie.